ผมก็เป็นผู้ชายคนนึง ที่ไม่ค่อยรู้จักคำว่าพอ แต่แล้วหลังจากที่ใช้ชีวิตผ่านมาหลายครั้ง-หลายคน และในที่สุดก็พบกับเธอ ซึ่งต่อไปผมจะเรียกว่า น.ส. กอ เราคบกันและใช้ชีวิตร่วมกันตามประสาผัว-เมีย 2-3 ปี เธอไม่เหมือนใคร ไม่ได้มีอะไรเหนือผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิตผม แต่ต่างตรงที่เธอเป็นตัวของตัวเอง เป็นเหตุผลที่ผมรักและจริงจัง หยุดตรงนี้ที่เธอ
แต่แล้วเหมือนเวณกรรมตามทัน โชคชะตาทำให้เธอได้พบกับผู้ชายที่ดีกว่าผม เธอทิ้งผมไม่เหลียวแลและไปจากผมในที่สุด ผมเจ็บปวดรวดร้าว เข็ดกับความรัก ทรมานใจเป็นที่สุด 4 ปีเต็มที่ผมไม่คบและเปิดใจให้ใครสักคน
ชีวิตผมดำเนินไปเรื่อยๆทำงาน กลับบ้าน สังสรรกับเพื่อน ผมมีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิง กินเที่ยวด้วยกัน ผมรักเพื่อนคนนี้มาก มากจนมันล้ำเส้นไป แล้วเราก็คบกันแต่ผมกลับทำตัวไม่ดี หวาดระแวง มันเป็นผลมาจากอดีตของผม เราเข้ากันไม่ได้ ผมเองก็กลัวที่จะรักเธอมากไปจนทำให้ผมต้องเจ็บอีก ตลอดเวลาที่คบกันเป็นแฟนปีเศษ ผมปวดร้าวกับสิ่งที่ผมคิดและสร้างขึ้นมาเอง อยากหนีหัวใจตัวเอง ไม่อยากรักใครอีกเลย แล้วผมก็หนีพ้น (แค่ความรู้สึกตอนนั้น)
ผมได้พบผู้หญิงคนใหม่ คนที่ผมไม่เคยคิดชอบและแน่ใจว่าไม่มีวันรัก ใช่ผมตัดสินใจเลือกผู้หญิงคนใหม่ สาเหตุหลักเพราะไม่ได้รักเธอเลยแน่ใจว่าผมจะไม่มีวันเสียใจ และสาเหตุรองเธอเป็นคนน่าสงสาร เหมือนเธอถูกผมหลอกเลยคิดว่าควรรับผิดชอบเธอ และเราอยู่ก็อยู่ร่วมกันมาเกือบปีแล้ว เธอไม่เคยทำให้ผมเสียใจ ไม่รู้ว่าเธอดีหรือผมไม่แคร์
จนถึงปัจจุบัน ณ ตอนนี้ ไม่เคยมีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงหรือลืมผู้หญิงคนที่เป็นเพื่อนผมเลย ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดอยากเริ่มต้นใหม่กับเธอ ยังหวังและยังเชื่อว่าความรักคือสิ่งที่สวยงาม และเธอเองก็ยังรักผมและเราก็เข้าใจกันมากขึ้น
ผมควรทำไงดีครับ
1. เลิกกับผู้หญิงคนใหม่แล้วกลับไปหาเธอ แม้ในใจยังหวั่นกลัวเจ็บปวดอยู่บ้าง
2. อยู่กับผู้หญิงคนใหม่ไปเรื่อย จนกว่าจะลืมเธอไปเอง (ซึ่งคงไม่มีวันนั้น)
ปล.ผมลืมบอกไป เธอชอบทำตัวและนิสัยเหมือน น.ส. กอ เลยทำให้ผมกลัวว่าเธอจะเหมือนกัน
