ผมโสดครับ
แต่ไม่ได้ตั้งใจ ขณะนี้ผ่านไปวันๆก็อายุก็ปาเข้าไป 33 แล้ว
โอ้....เร็วจัง นี่ผมถึงวัยกลางคนแล้วสินะ
จนป่านนี้ยังไม่เคยมีแฟนหรือคนรักเลยครับ ชีวิตมันโดดเดี่ยวและอ้างว้างจริงๆ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะ ผมเกิดมาเป็นชายแต่ก็ไม่ใช่ผู้ชาย มันคืออะไรดีล่ะ บางคนอาจเรียกผมว่าตุ๊ด แต๋ว อีแอบ ..ฯลฯ
ขอย้อนเล่าอดีต ผมเป็นลูกคนเดียวของครอบครัวที่มีพ่อ
แม่ลูก 3 คน วัยเด็กก็เรียบง่ายไม่ตื่นเต้น ก็เด็กธรรมดา อยู่บ้าน ไปตลาดช่วยพ่อ
แม่อาชีพค้าขาย ไปโรงเรียน ก็วนเวียนอย่างนี้ตลอด อยู่บ้านก็เล่นกับเด็กแถวบ้านบ้าง แต่ก็มีน้อยคนส่วนมากจะเล่นบ้างในวันหยุดโรงเรียน บ้านผมเป็นห้องเช่า โดยปกติจะกลับจากโรงเรียนก็ไปตลาดช่วยแม่ขายของ แล้วกลับบ้าน ทำการบ้าน
ดูทีวี นอน ตื่นมาไปโรงเรียน ก็แบบนี้ตลอด อยู่โรงเรียนก็เรียนหนังสือ ก็มีเพื่อนที่โรงเรียนบ้าง แต่ก็เป็นแค่เพื่อนเรียน
เพื่อนสนิทเลยไม่เคยมีครับ ชีวิตก็เรียบๆ ช่วงวัยประถมปลายก็จะเริ่มเข้าวัยรุ่น มีพวกแยกกลุ่มเล่นกันเวลาพัก ผมไม่เคยไปเล่นแนวผาดโผนกับกลุ่มผู้ชายเลยครับ แบบว่าไม่ชอบ ช่วงอายุนี้จะเข้าแนวเพื่อนหญิงครับ แต่ก็แค่พักเที่ยง ส่วนมาก ก็กินข้าวแล้วเข้าห้องเรียน พูดคุยสมาคมกับเพื่อนหญิง แล้วก็เข้าเรียนรอบบ่าย เลิกเรียนก็ไปแวะตลาดช่วยแม่ขายของ กลับบ้าน ชีวิตก็จะเป็นแนวนี้ ไปจนมัธยมปลาย ถึงแม้ว่าจะผ่านการเรียน รด. ก็ตาม ผมก็เป็นแบบนี้ครับ คือไม่เคยไปเล่นกับเพื่อนชายเลยครับ ทั้งเลิกเรียนก็ไม่เคยมีไปเที่ยวเกเรที่ไหนเลยครับ เป็นเด็กที่มีชีวิตไม่น่าตื่นเต้นเลยครับ ก็อย่างว่าครับ เป็นเด็กต่างจังหวัดเมื่อ20กว่าปีที่แล้ว ชีวิตจะมีอะไร....มันไม่เหมือนชีวิตวัยรุ่นในปัจจุบันครับ... กิจกรรมที่ชอบเวลาว่างก็ชอบดู
ทีวี ดูการ์ตูน ดูละคร ดูหนังสือการ์ตูน ...
ขอบอกสภาพครอบครัว คุณพ่อจะเป็นแบบแนวติดเหล้ามีสูบบุหรี่ ถึงจะค้าขายแต่ก็แนวทุนหายกำไรหด แบบแนวเมาแล้วก็อย่างว่าเพื่อนวงเหล้า
ภาระการเลี้ยงดูผมจึงเป็นคุณแม่ครับ (ขายแยกกันแม่ผมอยู่ตลาด พ่อผมขายแบบเคลื่อนที่กับรถสามล้อเครื่อง) ถึงผมจะไม่เป็นเด็กที่ดีมาก ผมเป็นแนวแบบติดทีวีบ้าง ดื้อบ้างที่ต้องถูกคุณแม่บ่นเรื่อง
งานบ้านบ้าง แต่ก็ไม่เคยเกเร โดดเรียน หนีเที่ยว เสเพล อาจเพราะแค่คุณพ่อเป็นอยู่แล้ว เลยผมไม่ได้ทำตามครับ ผมไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่
ช่วงจะจบม.ปลาย ผมคิดว่าจะเข้ากทม.เรียนต่อแบบทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เลยไม่ได้คิดเตรียมตัวสอบเอ็นทรานส์เลยครับ แต่ก็ลองไปสอบดูก็อย่างว่าไม่ได้เตรียมตัวสอบไปงั้นๆ สุดท้ายก็ได้มาเรียน ม.รามฯ เลย จบม.6 ก็ช่วงมี.ค 2538 เม.ย2538 ก็เข้า กทม. คุณพ่อพามาฝากอาศัยอยู่กับป้า ก็มีคุณแม่ส่งค่าเรียนมาให้ ช่วงปลายปี 2538 เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตคณแม่ผมได้เสียชีวิตครับ อย่างสงบที่บ้านตากับยายตอนคุณแม่ไปเยี่ยมท่านครับ แบบว่านอนหลับข้างๆคุณยายแล้วไม่ตื่นเลยครับ ชีวิตก็เปลี่ยนแปลง ผมก็เริ่มหางานประจำทำครับ เรื่องเรียนกลายเป็นเรื่องสำคัญน้อยลง
พอได้งานประจำทำก็แยกออกมาอยู่คนเดียวครับ และก็อยู่คนเดียวมาจนปัจจุบัน....... คุณพ่อเสียชีวิตตอนปี 2540 ครับหัวใจล้มเหลว และเป็นโรคตับโต เป็นผลมาจากการดื่มเหล้าครับ เสียชีวิตตอนที่ผมเพิ่งได้งานประจำทำและเพิ่งจะแยกออกมาอยู่คนเดียว
ในช่วงหลังจากที่คุณแม่เสีย คุณพ่อก็ใช้ชีวิตอยู่ทำสวนในต่างจังหวัดครับ จนกระทั่งมาเสียในปี 2540
ญาติคนอื่นๆก็มีครับแต่ว่าไม่ค่อยสนิท ส่วนมากญาติจะอยู่ในกทม. กับภาคกลาง
ผมก็ไม่ค่อยได้ติดต่อ แต่ทางป้าๆลุงๆอาๆน้าๆ ก็รู้อยู่แล้วครับว่าผมเป็นเด็กเรียบร้อยไม่เป็นปัญหา
อีกอย่างผมก็ชินกับการอยู่คนเดียวครับอาจเพราะเป็นลูกคนเดียว และเพราะครอบครัวผมก็เป็นแนวสันโดษที่ไปอยู่ที่ต่างจังหวัดที่ไกลๆจากญาติๆอีก เลยไม่ค่อยสนิทกัน
ถ้ารุ่นลุงป้าน้าอาเสียชีวิตหมดคงจะห่างเหินกันกับรุ่นลูกพี่ลูกน้องหรือรุ่นหลานๆครับ
และอีกเหตุผลที่ผมต้องคอยดูแลเลี้ยงตัวให้ได้เพื่อที่จะได้ไม่เดือดร้อนไปเป็นภาระญาติๆ แบบคุณพ่อผมก็เคยเป็นทำมาแล้ว
แบบขอยืมเงินญาติคนนั้นคนนี้ ซึ่งผมเคยเห็นและได้ยินและรู้สึกได้ว่าพวกญาติๆที่เป็นรุ่นลูกที่เป็นลูกพี่ลูกน้องรุ่นเดียวกับผม
เขาไม่ค่อยพอใจ ลับหลังก็พูดอีกอย่าง ทำให้ผมต้องเลี้ยงตัวเองให้รอด เพื่อที่เขาจะไม่ว่าได้ว่าพ่อลูกเป็นสภาพเหมือนกัน
นี่ก็เหตุให้ผมไม่กินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวเสเพล ผับบาร์หรือดิสโก้เท็คผมก็ไม่เคยเข้าเลยครับ เคยเข้าดิสโก้เท็คครั้งเดียวตอนที่สาขาที่ผมทำงานที่นึงเขาปิดร้านเลี้ยงพนักงาน
สภาพที่ทำงานก็เป็นงานห้าง ส่วนมากก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว ต่างคนก็ต่างทำงาน ไม่สบายเหมือนอย่างในงานofficeทั่วไป พอเลิกงานก็กลับบ้าน เล่นเน็ตโหลดหนังโหลด
เพลง อยู่แบบฝันกลางวัน เรื่องเรียนก็เลิกไปแล้วเรียนไม่จบ ผมไม่รู้ว่าจะเรียนไปเพื่ออะไร ไม่มีอะไรมาบันดาลใจมากระตุ้นให้อยากที่จะทำอะไร สิ่งที่คิดอยู่ตอนนี้ก็แค่อยากมีคนรักสักคน
มารักหวานๆแบบในหนังละครบ้างจัง
.....อยากอยู่ในอ้อมกอดผู้ชายสักคน
อยากเป็นนางเอก
แต่ติดตรงที่ผมเป็นผู้ชายนี่นะสิ แล้วจะแบบนี้ผมจะเป็น ดวงใจ หวานใจ ยอดยาหยี ของพระเอกได้ยังไง
ประวัติชีวิตทำงานก็แบบว่าทำมา5-6ปี 2545เบื่องานแล้วออก หางานใหม่แต่ก็ไม่พ้นแนวเดิม และงานก็หายาก สุดท้าย 2547 ก็กลับมาทำงานที่เดิมแต่สาขาอื่น (งานห้างน่ะครับ) ก็อย่างว่า หน้าตาก็ไม่ดี จบแค่ม.6 เรียนรามไม่จบ จะหางานอะไรทำได้งานก็หายาก อายุก็มาก....
จะไปทำอะไรได้ แถมยังเป็นเป็นชายที่ไม่ชาย หุ่นก็ไม่แมนผอมๆแห้งๆบางๆ หน้าตาก็
ไม่สามารถจะดึงดูดให้ใครมาชอบได้
หรือจะให้เป็นแนวแสดงออก แสดงตัวว่าชอบผู้ชายอย่างออกหน้าออกตาก็ไม่ใช่นิสัย หรือแบบว่าพอเห็นผู้ชายหล่อๆก็วิ่งใส่ก็ทำไม่ได้
เดี๋ยวกลายเป็นว่าเราไม่ดูหนังตาตัวเอง สุดท้ายอนาคตโสดถาวร......
ขออภัยที่มาระบายให้อ่านกัน ก็แค่คนเหงาๆ มาบ่นๆ หาที่ระบาย เขียนไม่เก่งครับ ก็เขียนได้แค่นี้
ขอบคุณครับ
